We leven in een tijd van de (meestal negatieve) superlatieven. Voetbalelftallen lijden verpletterende nederlagen, politici kruipen door het stof, ministers zijn aangeschoten wild, journalisten zijn tuig van de richel, rechters zijn knettergek. Dat soort dingen.
Nu is Friedrich Merz gisteren gekozen tot bondskanselier van Duitsland. Gefeliciteerd zou je zeggen, maar omdat er twee stemmingen voor nodig waren zijn de diskwalificaties niet van de lucht. Vernederend, absolute catastrofe, dat soort dingen.
Er is een andere zienswijze mogelijk. Ruim honderd jaar geleden begon Kurt Schwitters (zoek die naam maar even op) aan een kunstproject dat hij Merzbau noemde. Hij bouwde zestien jaar lang aan een kathedraal van alledaagse voorwerpen. Gewoon in zijn eigen huis.
Friedrich Merz begint misschien wel vandaag aan zijn eigen Merzbau. Het verbaast mij dat nog niemand dit heeft geopperd.